Onze thuisbasis is de Werkelijkheid,
De Bron of God genoemd,
een geestelijke sfeer van pure eenheid en grenzeloze
liefde en vreugde die onaantastbaar en eeuwig is.
De Werkelijkheid is een transcendent gebied van grenzeloze, vormloze en verenigde zuivere Geest, zonder tijd, ruimte, lichamen of verandering. Het is de ultieme  perfectie, een sfeer van grenzeloze Liefde, eindeloze Gelukzaligheid en Eeuwige Vrede, vrij van ieder spoor van opoffering, lijden of dood. In deze sfeer zijn we de enige schepping van God onze Schepper, een stralende uitbreiding van Zijn Liefde. En wij, op onze beurt, breiden deze Liefde onophoudelijk uit. We stralen haar uit tot in het oneindige en laten Zijn Eindeloosheid voortdurend groeien. Dit is onze thuis, want hier zijn we voor eeuwig in vrede. Dit is de Werkelijkheid, de enige Werkelijkheid. Zij is zonder tegenstelling en kan daarom nooit aangevallen, veranderd of aangetast worden.
We probeerden de werkelijkheid aan te vallen,
ons ervan af te scheiden,
om zo een aparte identiteit - het ego- en 
de wereld van tijd en ruimte te maken.
Vanuit ons verlangen om speciaal te zijn en zelf de schepper te zijn in plaats van het geschapene besloten wij onze Schepper, God, af te wijzen en Zijn eeuwigheid te verlaten. We besloten om ons los te scheuren uit de staat van eenheid en om afgescheiden en onafhankelijke individuele wezens te worden, losgemaakt uit het Al. Gebaseerd op dit idee van een afgescheiden identiteit, het ego genaamd, heeft onze denkgeest een  heel universum van afscheiding en verandering, van tijd en ruimte geprojecteerd, waarin elk van ons een nietige denkgeest is die een kort en onzeker leven leidt in een kwetsbaar en vergankelijk lichaam. Deze wereld werd ons bewijs dat de afscheiding een objectieve werkelijkheid was, en dus schijnbaar écht heeft plaatsgevonden.
Maar de afscheiding gebeurde alleen maar in onze
denkgeest, in werkelijkheid heeft ze nooit plaatsgevonden.
Toch zijn we niet bij machte om de Werkelijkheid te veranderen, want de Werkelijkheid kan niet veranderen. En daarom heeft de afscheiding niet werkelijk plaatsgevonden, zij gebeurde alleen maar in onze denkgeest. Zij was enkel een psychologisch fenomeen, een krankzinnige gedachte. We hebben ons niet werkelijk afgescheiden, we hebben ons alleen maar los gedacht. We vielen in slaap en begonnen over een identiteit te dromen die we niet hadden, in een wereld die er nooit kon zijn. En dus, zijn onze persoonlijke ‘identiteit’, de fysieke wereld en alle beperkingen, behoeften, afzondering en pijn, illusies, verstoken van iedere werkelijke substantie. Al die tijd zijn we thuis gebleven in God, precies zoals we altijd waren: zuiver, volmaakt, onschuldig en één met al wat is.
Toch geloofden we dat we dit écht hadden gedaan.
We dachten gezondigd te hebben
en daarom ons geluk voor altijd kwijt te zijn.
We geloofden dat we ons inderdaad afgescheiden hadden. Als gevolg daarvan dachten we dat we ons van onze Bron van Liefde afgesneden hadden en het zonder Zijn goedheid, gezelschap, heelheid en veiligheid moesten stellen. We dachten dat we gezondigd hadden tegenover God, dat we onszelf onuitsprekelijk schuldig gemaakt hadden en eeuwig straf verdienden. We dachten dat we van de enige Schepping een duivel gemaakt hadden. Eenzaamheid, schuld en angst werden de hoekstenen van ons bestaan. Onze aanval op God was dus in werkelijkheid een aanval op onszelf, op onze eigen geestestoestand. Het was de enige reden voor al ons lijden.
Vanaf dan projecteerden we
de oorzaak van ons lijden op de wereld,
en maakten we zo de illusie dat de wereld 
ons beroofd had van ons geluk.
De wereld leek schuldig te zijn aan ons verlies.
Aangezien de wereld onze droom was, gebeurde er precies waar we om vroegen en weerspiegelde hij onze innerlijke keuzes. We hadden voor afscheiding gekozen, en dus bleef de wereld zelf ook op afstand en onthield ons haar gaven. We hadden ‘gezondigd’ en waren ‘schuldig’, en zo nam de wereld de rol van gevangenis-bewaarder op zich en presenteerde ons voortdurend de straf voor onze zonden. Maar we ontkenden onze rol als veroorzaker van dit alles en stopten het weg in het onderbewuste. En toen projecteerden we deze rol naar buiten op de wereld in de vorm van lichamen, zodat het erop leek dat de wereld onze oorzaak was en wij haar gevolg. Nu leek het of ons lijden, de aanval op onszelf, veroorzaakt werd door de wereld en de lichamen buiten ons. We werden omringd door vijandige mensen die het op onze vernietiging hadden gemunt, met dieven die ons beroofden van onze vrede en veiligheid. De wereld hield ons geluk in haar handen, maar weigerde hardnekkig om aan ons, ons rechtmatige bezit te geven, zelfs als we ervoor betaalden.  Nu zagen we duidelijk dat niet wij ons geboorterecht weggegooid hadden, de wereld had het van ons gestolen, tijdens een eeuwenlange geschiedenis van oneerlijke behandeling. Het was het verleden dat ons verwondde en beroofde, en zo koesterden we intense gevoelens van bitterheid en haat omtrent het verleden. En we zijn bang voor een toekomst waarvan we verwachten dat ze meer van hetzelfde zal zijn.
De oplossing is: verander de wereld,
en pak terug wat ze van ons gestolen heeft.
Omdat de uiterlijke wereld het probleem is lijkt het duidelijk dat ons geluk erin bestaat om haar te veranderen, om haar aanvallen tegen te houden, te proberen haar tegen ons te laten lachen en ons dat te geven wat we verdienen. Zo wijden we ons hele leven eraan om haar voortdurend veranderende omstandigheden en onvoorspel-baarheid te beheersen en te controleren. Maar de échte reden waarom we dit doen is om genoegdoening voor het verleden te krijgen. We geloven dat in het verleden de wereld onze onschuld, liefde en veiligheid gestolen heeft. Ons doel is nu om de wereld van deze misdaad te overtuigen. Als we de wereld maar overtuigend genoeg verantwoordelijk kunnen stellen, genoeg bewijzen van onze verwondingen kunnen laten zien en aan kunnen tonen hoe waardig we zijn en hoeveel we gegeven hebben, dan zal de wereld eindelijk gedwongen zijn toe te geven dat ze ons onrechtvaardig behandeld heeft en ons terug willen betalen. Uiteindelijk zal de wereld moeten toegeven dat wij de onschuldigen zijn. Ze zal erkennen hoe bijzonder en verdienstelijk we in werkelijkheid zijn. En voor onze ellende zal ze ons een leven lang betalen en voorzien van afgoden: status, geld, zekerheid en bezittingen. Om ons bij deze zoektocht te helpen, huren we bepaalde speciale personen in en gaan we met hen speciale relaties aan. Door met gulle hand bijzondere gaven aan hen te schenken, betalen we hen om voor ons advocaat te spelen en voor onze zaak te pleiten, om getuige te spelen en te bewijzen hoe onrechtvaardig we behandeld werden, om verdediger te spelen en aan ons de liefde te geven die het verleden ons onthield. Door middel van hen proberen we het verleden opnieuw op te voeren, maar deze keer met een andere uitkomst. Als we maar met hun hulp deze slag tegen de wereld kunnen winnen, kunnen we het kostbare geboorterecht opnieuw opeisen dat we zo betreurenswaardig kwijtraakten. Althans, dat dachten we.
Deze “oplossing” echter is een aanval
en herhaalt zo het oorspronkelijke probleem keer op keer.
Maar onze zogenaamde oplossing - deze campagne om de wereld de schuld te geven en van haar terug te nemen wat we willen hebben- is een aanval. En als zodanig werkt zij nooit. Zij herhaalt slechts de oorspronkelijke aanval op God en Zijn Eeuwigheid, de oorzaak van ons lijden. Zodoende brengt zij nog meer lijden, nog meer aanval op onszelf. Met elke aanval op de wereld vergroten we onze verborgen voorraad van sluimerende schuld, die wederom onze angst voor straf laat groeien. Deze angst brengt ons er vervolgens toe ons afgescheiden terug te trekken, weg van het ingebeelde gevaar, en verleidt ons ertoe om in ‘gerechtvaardigde’ zelfverdediging aan te vallen. En omdat alles met afscheiding en aanval begon, begint de cirkel gewoon weer vanaf het begin en herhaalt zich alsmaar opnieuw en opnieuw. Onze ‘oplossing’ voor het verleden herhaalt dus alleen maar het verleden. En dat is het punt waar het om draait, want het enige doel van ons ego is om de afscheiding in stand te houden, en daarmee ook alle schuld en angst die erin besloten is. Er lijkt geen uitweg te bestaan.
We zijn het contact met de werkelijkheid kwijtgeraakt
en hebben daarom de hulp van de Heilige Geest 
of onze Hogere Geest nodig,
om geestelijk weer gezond te worden.
In het licht van onze Ware Werkelijkheid zouden we zien dat onze problemen niets betekenen en niet écht bestaan, het zijn alleen maar verzinsels van onze verbeelding. Maar we hebben het contact met de Werkelijkheid verloren. We zijn krankzinnig. Overgelaten aan onze eigen kunstgrepen zouden we het probleem juist alsmaar opnieuw herhalen en altijd maar hopen op een andere uitkomst. Daarom heeft God de Heilige Geest, een uitbreiding van Zichzelf geschapen, die onze Geest in de Werkelijkheid voorstelt, en Hem in onze dromende ego denkgeest gestuurd om onze nachtmerries te helen. Hij is de brug die terugkeer mogelijk maakt, het grote correctieprincipe, want Hij neemt enerzijds onze illusies waar en kent toch de Werkelijkheid. Daarom kan Hij ons ertoe leiden om onze illusies in het licht van de werkelijkheid te bekijken, waardoor onthuld wordt dat ze niets zijn. Hij kan onze denkgeest tot gezondheid leiden. Christus is de manifestatie van de Heilige Geest. Hij is zowel ons voorbeeld, het model dat we volgen, als een innerlijke leraar, een uitbreiding van onze Hogere Geest in onze lagere ego denkgeest.
De boodschap van de Heilige Geest
is dat we nooit gezondigd, noch onszelf veranderd hebben.
We hoeven alleen maar ons denken hierover te veranderen.
De boodschap van de Heilige Geest is dat de afscheiding nooit heeft plaatsgevonden. We hebben nooit deze verschrikkelijke misdaad begaan, alhoewel we dachten dat we dat wel hadden gedaan. We hebben de Hemel, onze Werkelijkheid, nooit ontheiligd noch onze ware Identiteit geschonden. Het gebeurde alleen maar in onze dromen. Daarom is de Werkelijkheid nog steeds onze thuis en is de Liefde van God nog steeds ons heilig erfgoed. Om dit erfgoed op te eisen hoeven wij de wereld niet te veranderen, onszelf niet te louteren of te perfectioneren, God niet welgevallig te zijn of te sussen, geen deugdzame offers te brengen, noch voor onze zonden te boeten. We hoeven helemaal niets te doen, alleen maar het ongedaan te maken, enkel de blokkades op te heffen om dat te weten wat reeds eeuwig waar is. We hoeven alleen maar onze manier van denken te veranderen, want het probleem is slechts in onze denkgeest. De volledige bevrijding wordt ons op dit én op elk ogenblik aangeboden, we hoeven ze alleen maar te accepteren. Aangezien we nooit weg zijn gegaan kunnen we op elk ogenblik ook “terugkeren”.
Om onze waarneming te veranderen
hoeven we alleen maar onze illusies naar De Waarheid te brengen.
Onze gedachten veranderen betekent de wereld anders waarnemen. We doen dit door ons eerst te realiseren dat wat we in de wereld waarnemen niet de werkelijkheid is maar onze interpretatie, de projectie van onze verborgen, onbewuste gedachten en overtuigingen. Vervolgens brengen we deze duistere onbewuste geloofs-overtuigingen volledig in het licht, we stellen ze bloot aan het licht van ons bewustzijn en aan het licht van de Heilige Geest. In dit licht zullen we ons realiseren dat onze overtuigingen, en niet de wereld, onze pijn veroorzaakt hebben. En we zullen ook beseffen dat onze geloofsovertuigingen niet waar zijn, dat ze zinloze en krankzinnige illusies zijn en dat we niet weten wat waar is. Door deze inzichten zal onze keuze heel natuurlijk zijn: we zullen de illusies loslaten en de waarheid uitnodigen. En in een Heilig Ogenblik zal Het licht van God komen en onze duisternis weg schijnen, zal Het in onze denkgeest nieuwe overtuigingen en nieuwe waarnemingen plaatsen. We zullen het wonder ervaren, de genezing van onze gedachtepatronen. Dit hele proces gaat er alleen maar om, om onze duistere illusies naar de Stralende Waarheid te brengen, waar de uitkomst onvermijdelijk is: illusies zullen verdwijnen en alleen de Waarheid blijft. 
De échte oplossing is:
Vergeef de wereld voor dat wat ze niet deed.
Vergeven is het loslaten van illusies, want alle illusies zijn illusies van voorbije angsten, schuldgevoelens en zonden.  Ware vergeving betekent niet dat we toestaan dat iemand die tegen ons gezondigd heeft zijn verdiende straf ontloopt. Het is een verandering van onze waarneming in de wereld, waarbij we beseffen dat we niet werkelijk aangevallen of gekwetst werden. In plaats daarvan zien we dat er geen zonde begaan werd en er geen straf gerechtvaardigd is. Het is de bevestiging dat de afscheiding nooit heeft plaatsgevonden, dat we - onveranderlijk zijnde - ook onkwetsbaar zijn, en dat de zogenaamde zondaar in werkelijkheid net zo zuiver en heilig is als God hem geschapen heeft. Vergeving is het directe tegendeel van de gebruikelijke zoektocht naar geluk, door de wereld aan de kaak te stellen en te proberen haar naar onze wensen te schikken. Vergeving erkent dat de weg tot geluk niet betekent de wereld van haar schuld te overtuigen, maar onze waarneming van haar schuld los te laten. Als we onze projecties in de wereld opgeven verlaten we de tirannie van oude wrok, gaan we de vrijheid van het NU binnen en bevrijden we zo de toekomst.
Het uitbreiden van vergeving naar anderen,
openbaart ons dat ook wij al vergeven zijn.
Dit wordt onze enige functie in de wereld.
Onze vergeving geneest ook de denkgeest van anderen, die net als de onze onder een verschrikkelijke schuldenlast gebukt gaat. Maar door het vergeven van anderen wordt ook onze eigen denkgeest genezen. Want in onze ogen is dàt wat wij aan een ander geven, bewijs van wat wijzelf zijn en wat wijzelf verdienen. Toen we aanval weggaven was dat voor onze denkgeest het bewijs dat wijzelf schuldig waren en straf verdienden. Maar nu hebben we dit losgelaten en zien in plaats daarvan wonderen van ons uitgaan. Dit is voor ons het bewijs dat onze heiligheid nog steeds ongeschonden in ons verblijft, na al wat we dachten gedaan te hebben en dat we geen pijn verdienen maar liefde en dankbaarheid. Door anderen te bevrijden, bevrijden we dus onszelf. Dit wordt onze enige functie hier: door onze vergeving, genezing naar alle denkgeesten te brengen en zo totale vergeving voor onszelf te ervaren.
Vergeving heft ook de blokkades op 
die ons van anderen afscheiden,
en ze laat de ervaring toe dat we één zijn.
Door onze boosheid en schuld leek het dat anderen verschillend van ons waren, dat wij de goede waren en zij de slechteriken. Hun belangen leken van de onze afgescheiden en er in strijd mee te zijn. Anderen leken altijd op onze kosten geluk te zoeken. Als gevolg daarvan deinsden we in angst voor hen terug, in plaats van ons in liefde met hen te verbinden. Vergeving maakt dit alles ongedaan. Ze pelt het monsterachtige masker af dat wij onze broeders hadden opgelegd en onthult hen als mooi en onschuldig. Vergeving laat ons zien dat zij hetzelfde zijn als wij, met dezelfde behoeften, dezelfde verlangens, dezelfde waardigheid en dezelfde belangen. Ze laat onze liefde tot hen ontwaken en ons verlangen om ons met hen te verenigen. En als onze denkgeest naar hen uitgaat en zich met Christus in hen verbindt, ervaren we het feit dat we geen geïsoleerde ego's zijn; dat we ondanks alles nog steeds deel uitmaken van de Goddelijke Eenheid.
Met vergeving als ons gereedschap en 
de Heilige Geest als onze Gids
gaan we op reis met Ware Waarneming als doel.
We reizen onder leiding en met de inspiratie van de Heilige Geest, en we volgen Zijn plan in al wat we doen. Hij voorziet ons van een speciale functie, een speciale vorm van geven aan de wereld, en Hij zorgt voor alles wat we voor deze functie nodig hebben. Hij geeft ons ook bijzondere relaties, heilige relaties genoemd, waarin beide partners door vergeving wederzijds hun eenheid kunnen ervaren en vervolgens dit eenheidsbesef naar de wereld toe uitbreiden. Als ons vermogen tot vergeving groeit zullen we gaandeweg ware waarneming binnentreden. Ware waarneming is een andere manier van zien, die we zullen ontdekken als het innerlijk oog in ons opent. Deze zienswijze negeert al wat onze fysieke ogen waarnemen. Ze kijkt voorbij lichamen, persoonlijkheden en alle getuigenissen van angst, zonde en schuld in de wereld. Ze neemt in iedereen hetzelfde onzichtbare Licht waar, het zuivere Licht van Heiligheid. Als we in dit vriendelijke Licht vertoeven wordt onze vrede en vreugde steeds meer bestendig en onverstoorbaar. De fysieke wereld van het ego is niet langer een gevangenis meer voor ons. Haar ‘wetten’ beheersen ons niet langer. We zien dat ze voortdurend vervangen en getranscendeerd worden. De wereld die ooit zo wreed en angstig leek zal stralend mooi lijken, vol liefde, heiligheid, vrede en hoop, het meest heerlijke aangezicht van de Hemel.
Als we samen met de hele wereld 
Ware Waarneming bereikt hebben,
zet God Zelf de laatste stap en neemt ons mee naar huis.
Ware Waarneming is het doel van de Heilige Geest voor ons. Het is een geestes-toestand waarin zich geen blokkades tegen de Eeuwige staat van Zijn bevinden, maar die juist het ontwaken tot de Werkelijkheid mogelijk maakt. Er komt een dag dat de hele wereld, met onze hulp, deze volmaakte staat bereikt heeft. Angst, boosheid, ziekte en dood zullen niet langer bestaan. Niets behalve uitbundige vreugde en lachen zal de wereld regeren. Alle handen zullen verenigd zijn in vreugdevolle verwachting van het Eeuwige. Want we zullen uiteindelijk geleerd hebben dat niets behalve de Eeuwigheid ooit bestond. Dan zal de wereld die we gemaakt hebben – inclusief lichamen, veranderingen, tijd en ruimte - eenvoudig verdwijnen zonder een spoor na te laten. En God Zelf, die Liefde is, zal ons tegemoet treden en de laatste stap zetten door alle denkgeesten als één te laten ontwaken uit hun schijnbaar eeuwenoude slaap. We zullen onze ogen in de Eeuwigheid openen en beseffen dat we nooit zijn weggeweest, maar slechts een ogenblik geslapen hebben. En we zullen thuis zijn, waar God wil dat we zijn. 

                                                                                                             Reine Van Dyck